Ενας Χαλκιδικιώτης μεταξύ των σχεδιαστών της πιο ισχυρής Ferrari όλων των εποχών

Ο λόγος για τον Χρήστο Παυλίδη από τα Νέα Μουδανιά

Είναι ένα από τα μεγαλύτερα «αστέρια» στο φετινό Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης, που κάθε ημέρα, μέχρι τις 17 Μαρτίου, θα δέχεται δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες. Βρίσκεται στο κεντρικότερο σημείο του μεγαλύτερου motor show στον κόσμο και έχει σήμα το θρυλικό cavalino, που αγαπούν όσοι στον κόσμο μαθαίνουν για τη σπορ αυτοκίνηση. Πρόκειται για τη νέα Ferrari F8 Tributo. Παρών στις ημέρες ενημέρωσης των δημοσιογράφων (και για το συγκεκριμένο αυτοκίνητο) ένας νεαρός άνδρας με ευγενικό, πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό του. Ο λόγος για τον Έλληνα σχεδιαστή αυτοκινήτων Χρήστο Παυλίδη, που παρακολουθούσε κάθε μία από τις θετικές αντιδράσεις του κοινού, όταν στεκόταν δίπλα στη νέα Ferrari F8.

Ο Χ. Παυλίδης, με καταγωγή από τα Νέα Μουδανιά Χαλκιδικής, εργάζεται στο σχεδιαστικό κέντρο της Ferrari από το 2015 και είναι ο συνσχεδιαστής του εξωτερικού της ισχυρότερης Ferrari με κινητήρα V8 που έχει δημιουργηθεί ποτέ.

Μιλώντας στο ΑΠΕ- ΜΠΕ για μια πορεία που μοιάζει σαν εργασιακό παραμύθι, τόνισε: «(Οι Έλληνες) δεν υστερούμε σε τίποτα από κανέναν. Πρέπει να ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε, να το κυνηγήσουμε, να βάλουμε τους στόχους μας όσο πιο ψηλά μπορούμε, και το σημαντικό είναι να καταλάβουμε τον τρόπο για να φτάσουμε εκεί». Όταν ρωτήθηκε για το πώς μπορεί να φτάσει ένας σημερινός νέος ή νέα στη δουλειά των ονείρων του, απάντησε: «Πάντα μπορείς να βρεις τον τρόπο για να το κάνεις. Και εγώ ξεκίνησα από ένα ΤΕΙ, που ίσως όταν πρωτοείχα ξεκινήσει δεν το ήξερε κανένας στην Ελλάδα, αλλά και μέσα από εκεί με τη βοήθεια των καθηγητών μπορείς να φτάσεις εκεί που θέλεις». Όπως είπε, ξεκίνησε την πορεία του ως φοιτητής βιομηχανικού σχεδιασμού στη Κοζάνη, στη συνέχεια αποφάσισε να μετακινηθεί στην Ιταλία ώστε να ολοκληρώσει την πτυχιακή του εργασία και εργάστηκε, αρχικά για έξι μήνες, στην εταιρεία FIAT, κάτι που τελικά οδήγησε στην παραμονή του στη Μέκκα του σχεδιασμού αυτοκινήτων, την Ιταλία.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της συνέντευξης του Χρήστου Παυλίδη στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και τον Σωτήρη Κυριακίδη:

Κύριε Παυλίδη περιγράψτε μας με λίγα λόγια την πορεία σας σε αυτό τον υπέροχο κόσμο της αυτοκίνησης.

Σπούδασα βιομηχανικό σχεδιασμό στο ΤΕΙ Κοζάνης, από όπου και αποφοίτησα το 2004. Ήρθα στην Ιταλία για να κάνω την πτυχιακή μου εργασία και να δουλέψω για έξι μήνες στην Fiat. Μετά το εξάμηνο αυτό, μου έδωσαν την ευκαιρία να δουλέψω άλλους έξι μήνες για να τελειώσουμε το project και στη συνέχεια σπούδασα design engineering στο Πολυτεχνείο του Μιλάνου. Εν συνεχεία ξεκίνησα την πορεία μου στον χώρο της αυτοκίνησης στην Ιταλία και συγκεκριμένα στο Idea Institute, που είναι ένα ανεξάρτητο Centro Style. Εκεί δουλεύαμε για εταιρίες στο Τορίνο όπως η Fiat, η Maserati κτλ. Μετά από τρία χρόνια άλλαξα εταιρεία και δούλεψα στη Fast Design, που βρίσκεται πάλι στο Τορίνο και βρίσκεται στο χώρο ως ένα ανεξάρτητο σχεδιαστικό κέντρο. Εκεί εργάστηκα για άλλα τρία χρόνια, όταν και με ζήτησαν από τη Ferrari, έτσι μεταφέρθηκα και ξεκίνησα να δουλεύω από το 2015 μέχρι και τώρα στο Maranello.

Τι σημαίνει «σχεδιάζω ένα αυτοκίνητο»; Τι γίνεται όταν κάποιος δουλεύει πάνω στον σχεδιασμό ενός αυτοκινήτου;

Είναι μια πάρα πολύ δημιουργική εργασία, γιατί είναι ένα αντικείμενο που πρέπει να είναι χρηστικό, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το τι βλέπεις, τι βλέπει κανείς, αυτό που σου μεταδίδει με την πρώτη ματιά… Πρέπει λοιπόν να καταφέρεις με την ένταση των γραμμών, με τις επιφάνειες, με την εναλλαγή των κυρτών και καμπύλων επιφανειών, το μάτι του πελάτη, ή όποιου βλέπει το αυτοκίνητο να μπορεί να «τρέχει» με ευκολία πάνω στις γραμμές και να είναι αυτό που βλέπει ευχάριστο. Να του δίνει emotion, να ξυπνάει τα αισθήματά του μόνο και μόνο που βλέπει το αυτοκίνητο σταματημένο.

Υπάρχει ακόμη στην αγορά του αυτοκινήτου συναίσθημα; Ή όλοι αγοράζουν με βάση τεχνικά χαρακτηριστικά;

Θεωρώ ότι σε αυτό το επίπεδο των αυτοκινήτων υπάρχει πάρα πολύ το συναίσθημα. Εκτός από το brand που είναι πολύ δυνατό – και φυσικά κάποιος αγοράζει και για το brand– η μάρκα «δίνει» συναίσθημα. Ο σχεδιασμός ενός αυτοκινήτου πρέπει να δίνει συναίσθημα, αλλιώς «χάνει». Εάν θέλεις, μπορείς να πας σε μια πίστα να πάρεις ένα μονοθέσιο ή ένα αυτοκίνητο που είναι κατασκευασμένο από τους μηχανικούς μόνο και μόνο για τις επιδόσεις… Αλλά όταν θέλεις ένα αυτοκίνητο που σου δίνει τη συναίσθηση της οδήγησης μόνο και μόνο που το βλέπεις, μόνο που το έχεις μπροστά σου, πιστεύω ότι ψάχνεις το design, για να σου δώσει αυτή την αίσθηση.

Πώς είναι να δουλεύει ένας Έλληνας σε μια πολυεθνική «ομάδα», που σχεδιάζει ένα αυτοκίνητο, και μάλιστα τέτοιου επιπέδου, επιπέδου υπερ-αυτοκίνητου;

Είναι πάρα πολύ ωραίο, γιατί μπορείς να δεις πώς βλέπουν τη χώρα σου οι «από έξω», τις διαφορετικές κουλτούρες, το τι είναι σημαντικό για εσένα, τι είναι σημαντικό για τους άλλους λαούς, αλλά αυτό σου ανοίγει τους ορίζοντες, βλέπεις με τρίτη προοπτική αυτά που μεγάλωσες να το θεωρείς δεδομένο να τα βλέπεις κάπως διαφορετικά. Το ίδιο γίνεται και στη δουλειά γιατί ψάχνεις πάντα να κάνεις ένα βήμα πίσω και να δεις αυτό που κάνεις. Είναι ένα παγκόσμιο προϊόν, ζητάς συμβουλές από τους άλλους, παίρνεις από τους άλλους ό,τι σημαντικό έχουν να σου δώσουν, τις γνώσεις, τις εντυπώσεις τους και αυτό σε καλυτερεύει ως επαγγελματία αλλά και ως άνθρωπο φυσικά.

Τι θα λέγατε λοιπόν σε έναν νεαρό Έλληνα, μια νεαρή Ελληνίδα, κάπου κοντά στα 16 ή 17, που θα ακούσει και θα διαβάσει τη συνέντευξη σας και καθώς βλέπει ένα Έλληνα να έχει φτάσει σε ένα επίπεδο, όπως εσείς, αναρωτιέται πώς μπορεί να κυνηγήσει τα όνειρα του/της; Θα είχατε κάποια συμβουλή για την πορεία που θα πρέπει να επιδιώξει;

Αν υπάρχει η δυνατότητα, το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να κυνηγήσεις τα όνειρα σου όσο πιο πολύ μπορείς. Αν το πρωί ξυπνάς για να πας να κάνεις αυτό που αγαπάς, ποτέ δεν θα το πεις «δουλειά», θα το λες πάθος. Αυτό γιατί, κακά τα ψέματα, το 80% της καθημερινότητάς μας το περνάμε στην εργασία μας. Αν δεν έχεις πάθος με αυτό που κάνεις και δεν είναι αυτό που πραγματικά θέλεις, δεν θα είσαι πολύ χαρούμενος σε όλη σου τη ζωή.

Μπορούμε να κάνουμε οι Έλληνες τα πάντα, λοιπόν, αν το βάλουμε στο μυαλό μας;

Σίγουρα, δεν υστερούμε σε τίποτα από κανέναν. Πρέπει να ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε, να το κυνηγήσουμε, να βάλουμε τους στόχους μας όσο πιο ψηλά μπορούμε, και το σημαντικό είναι να καταλάβουμε τον τρόπο για να φτάσουμε εκεί. Να μην καθόμαστε και να λέμε «…ναι, εγώ όμως είμαι στην Ελλάδα και δεν θα μπορούσα ποτέ να το καταφέρω αυτό». Πάντα μπορείς να βρεις τον τρόπο για να το κάνεις. Και εγώ ξεκίνησα από ένα ΤΕΙ, που ίσως στην Ελλάδα, τότε, όταν πρωτοείχα ξεκινήσει, δεν το ήξερε κανένας, αλλά και μέσα από εκεί, με τη βοήθεια των καθηγητών, μπορείς να φτάσεις εκεί που θέλεις.

life-events.gr