ΔΙΑΡΚΗΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ(Βίντεο)

Ο διαρκής «πόλεμος» κατά του πολίτη ως ψυχολογική επιχείρηση μεγάλης κλίμακας. «Σε αρκετά μεγάλο βάθος χρόνου, η πιθανότητα επιβίωσης οποιουδήποτε εκμηδενίζεται» Η Αμερική θέλει να σκέφτεται τον εαυτό της ως μια χώρα της ισότητας και…

Για ένα κομμάτι ψωμί, δε φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί, πρέπει να δώσεις πολλά.
Δε φτάνει μόνο το μυαλό σου, δε φτάνει μόνο το κορμί σου.
Το πιο σπουδαίο είν’ η ψυχή σου. – Πάνος & Χάρης Κατσιμίχας

Η πλαστική εργασιακή ισότητα καταρρέει

Η Αμερική θέλει να σκέφτεται τον εαυτό της ως μια χώρα της ισότητας και των ευκαιριών, το λεγόμενο *Aμερικανικό όνειρο, είναι πολύ βαθιά αίσθηση της ταυτότητάς μας. Τα στατιστικά, όμως, δείχνουν άλλα», είχε δηλώσει ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτζ, κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής του συνέντευξης, στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός, τον Ιανουάριο του 2013. Ο Στίγκλιτζ είχε επισημάνει την ανάγκη να δοθούν περισσότερες ευκαιρίες στο μη προνομιούχο 50% των εργαζομένων στις ΗΠΑ, όπως υψηλότεροι ελάχιστοι μισθοί και συλλογικές διαπραγματεύσεις στον εργασιακό χώρο. Δε δίστασε, μάλιστα, να γκρεμίσει το «αμερικάνικο όνειρο», τονίζοντας πως στην πραγματικότητα η Αμερική είναι μια χώρα οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων. Χαρακτηριστικά ανέφερε πως, από το 1980, οι πλέον ευκατάστατοι Αμερικανοί έχουν δει να διπλασιάζεται ο πλούτος τους, ενώ, αντίθετα, το επίπεδο του μέσου και μικρού εισοδήματος δεν έχει μεταβληθεί από το 1990.

Στο ίδιο μήκος κύματος θέλησε να κινηθεί και ο Αμερικανός πρόεδρος, Μπάρακ Ομπάμα, ο οποίος καθ΄όλη τη διάρκεια της εκστρατείας για την επανεκλογή του στον Λευκό Οίκο το 2012, είχε δεσμευθεί να αυξήσει τον κατώτατο ομοσπονδιακό μισθό, από τα 7,25 (5,30 ευρώ), στα 9 δολάρια (6,58 ευρώ) την ώρα – μια αύξηση που απέρριψε η συντηρητική ρεπουμπλικανική πλευρά με σφοδρότητα. Τελικά ο Αμερικανός πρόεδρος πέτυχε την αύξηση του κατώτατου μισθού μόνο στους συμβασιούχους του αμερικανικού Δημοσίου (από 7,25 δολάρια την ώρα, σε 10,10 δολάρια).

Το εργατικό “Occupy”

Καθώς το αμερικάνικο success story τείνει να καταστεί ζήτημα προς αμφισβήτηση, με τους μισθούς παγκοσμίως να παραμένουν στάσιμοι, ακόμη και στις χώρες της Δύσης όπου υπάρχει μία μικρή οικονομική ανάκαμψη, η νέα μάστιγα της εποχής, η εργασιακή ανισότητα, πλήττει τις ΗΠΑ. Στην προσπάθειά τους να αντιδράσουν στους μισθούς πείνας που λαμβάνουν, οι εργαζόμενοι στις αλυσίδες γρήγορου φαγητού βρέθηκαν για μια ακόμη φορά στους δρόμους.

Πιο συγκεκριμένα, οι εργαζόμενοι από τα McDonald’s, τη Walmart, τα Burger King, τα KFC, τα Wendy’s, τα Papa John’s, τα Dunkin’ Donuts, τη Pizza Domino και τη Pizza Hut, καθώς και οι βρεφονηπιοκόμοι, όσοι παρέχουν υπηρεσίες φροντίδας κατ’ οίκον και άλλοι χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι, προχώρησαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις /διαδηλώσεις τον Απρίλιο και τον Μάιο, με σκοπό να επιτύχουν υψηλότερες αμοιβές, καλύτερες παροχές και το δικαίωμα του συνδικαλισμού. Οι διοργανωτές για τον μήνα Απρίλιο επέλεξαν την 15η Απριλίου (ημέρα απόδοσης του φόρου στις ΗΠΑ) για να επιστήσουν την προσοχή της Κοινής Γνώμης και για να δείξουν πως πολλοί χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι εξαρτώνται πλέον από την «ελεημοσύνη» της κυβέρνησης. Η απεργιακή κινητοποίηση επαναλήφθηκε και στις 20 Μαΐου, ήταν μάλιστα, μία από τις μεγαλύτερες που οργανώθηκαν τα τελευταία χρόνια.

Σημειωτέον ότι η προσπάθεια έχει ξεκινήσει από τον Νοέμβριο του 2012, με χαρακτηριστικότερο σύνθημα το «Αγώνας για τα 15 δολάρια» (“Fight for 15”), που χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα και στο Τwitter. Εργαζόμενοι στην Ουάσιγκτον, τη Νέα Υόρκη, το Σικάγο, το Ντιτρόιτ, το Λος Άντζελες, το Κάνσας Σίτυ, το Σαιντ Λούις, το Μιλγουόκι και άλλες μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ, καθώς και εργαζόμενοι των συγκεκριμένων καταστημάτων στη Νέα Ζηλανδία, τη Βραζιλία, τις Φιλιππίνες, αλλά και τη γειτονική μας Ιταλία, ανά τακτά χρονικά διαστήματα βγαίνουν στους δρόμους για να διαδηλώσουν ζητώντας την αύξηση του ωρομισθίου τους στα 15 δολάρια (11,03 ευρώ). Να τονίσουμε πως ο κατώτατος μισθός που δίνεται στις περισσότερες αλυσίδες γρήγορου φαγητού (fast food) είναι 7,25 δολάρια (5,30 ευρώ). Τα 15 δολάρια την ώρα μοιάζουν πολλά για τα ελληνικά δεδομένα, ειδικά στη σημερινή εποχή της κρίσης, είναι, όμως, ελάχιστα για το κόστος ζωής στις ΗΠΑ.

Ο Mάρτιν Ράφαναν, ένας από τους διοργανωτές της απεργίας στο Μισούρι, όπου ο κατώτατος μισθός είναι 7,35 δολάρια, αναφέρει ότι οι ντόπιοι εργαζόμενοι των McDonalds και των Wendy’s εμπνεύστηκαν από τις συζητήσεις σχετικά με τις εισοδηματικές ανισότητες που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια του κινήματος “Occupy Wall Street”. Συμπληρώνει, ωστόσο, ότι ο κύριος λόγος για τη δυσαρέσκειά τους είναι οικονομικός: «Αν πληρώνεσαι με 7,35 δολάρια την ώρα και απασχολείσαι για 20-25 ώρες την εβδομάδα, που είναι ένας μέσος όρος εδώ πέρα, πηγαίνεις στο σπίτι σου περίπου 10.000 δολάρια τον χρόνο. Δεν μπορείς να επιβιώσεις με αυτά. Αν δεν ξεκαθαρίσουμε το ότι οι ιδιαιτέρως κερδοφόρες εταιρείες θα πληρώνουν έναν δίκαιο και αξιοπρεπή μισθό στους εργαζομένους τους, απλώς θα τις βλέπουμε να μας ρουφούν το αίμα, τον ιδρώτα, τα δάκρυα και τα λεφτά από τις κοινότητές μας».

Τις ομοιότητες των συγκεκριμένων κινητοποιήσεων με τις μεθόδους του κινήματος “Occupy Wall Street” αναφέρει και το περιοδικό Time. Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί και ο ρόλος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που βοήθησαν ιδιαίτερα στην εξάπλωση του θέματος, στην εκδήλωση αλληλεγγύης και την ενημέρωση. Πολλές από τις ειδήσεις, τις φωτογραφίες και τις ανακοινώσεις αναρτώνται στο Twitter, με hashtag: #fastfoodglobal, #fightfor15,#fastfoodstrike #Hungry for Justice

Συνέχεια εδώ

https://terrapapers.com/diarkis-polemos-kata-tou-politi/

How We Enslave Ourselves