Αντί Χρονογραφήματος : ( Aπο την άγονη γραμμή )

Του Ηλία Τζωρτζόπουλου

      Αγαπητέ κύριε Διευθυντά,

                    Σου γράφω από την άγονη γραμμή, τη γειτονιά των φάρων

και με την αγωνία της γονιμότητας, που πάντα θα υπάρχει! Βέβαια

γιατί διάλεξα εσένα, που τόσο φαίνεται να απέχεις, αυτό είναι μια άλλη

ιστορία, μικρή όπως πάντα, για να την καταλαβαίνουμε όλοι μας!

Άλλωστε δε νομίζεις πως οι μεγάλες ιστορίες , οι μεγάλες νίκες, τα με-

γάλα όνειρα, κάθε τι ανθρώπινα μεγάλο, με τη παιδιάστικη όμως μαται-

οδοξία του ότι κουράζει?

                    Στα λόγια τα μεγάλα, οι λέξεις χάνουν τη μυστηριακή τους

δύναμη, να μας χαρίζουν τη καταλυτική τους ζωτικότητα για δράση και

ελπίδα. Προσφορά και αγάπη.

                     Έτσι λοιπόν εδώ, ξέρεις, λίγες μέρες το Χειμώνα όλα είναι

γόνιμα, γιατί το καλοκαίρι η σκέψη και το κορμί αφήνονται νωχελικά

στο κύμα και ο εσώτερος μονόλογός μας, με δαιδαλώδη τη χάρη του,

γίνεται πραγματική ζωή μας…

                    Οι άνθρωποι με το δικό τους πλοίο της άγονης γραμμής,

 και τη μυριολαλούσα θάλασσα, την ανυπόταχτη, σας νοιώθουν, όλους

εμάς ,περίεργα κοντά τους. Και βρίσκει κανείς τις ίδιες ανησυχίες, τις

ίδιες ελπίδες ( αχ! αυτή η ελπίδα, ας πιούμε κάτι στην υγειά της), τα ίδια

όνειρα, μικρά όπως πάντα, τις ίδιες ζήλιες, τα ίδια κι εδώ, τα ίδια!

                     Όμως εδώ μάθαμε και κάτι άλλο: πιο καρτερικά να υπομέ-

νουμε τη μοναξιά, το πλοίο που θ΄ αρθεί, αυτούς που θα φύγουν, τις

λίγες σταγόνες βροχής πού δεν έπεσαν.   

                    Εδώ όλα είναι ένα ή σχεδόν «ένα» : το, η, ο, κι αυτός κι όλοι

το ξέρουν. Είδες η μοναδικότητα στο είδος της είναι καθοριστική. Μας

δίνει τη λύτρωση απ΄το νοθευμένο μας εαυτό, που βουλιάζει στη

σύγχρονη σύγχυση και οδύνη.

                    Εδώ στην αυστηρή απλότητα του τοπίου, η αγάπη για τη

φύση είναι απλή και παθητική, όπως και για κάθε τι το μοναχικό, κι

αυτό είναι ανάγκη! « Η ερημιά δεν μας διώκει».

                    Εμείς εδώ κάνουμε αυτά, που κάποιοι εκεί, τα λένε

συγκαταβατικά «ταπεινές ασχολίες», αλλά δεν ξέρουν πως η φυγή μας

είναι αυτή, για να βιώσουμε, χωρίς αγχωμένο «εγώ», το αίσθημα της

ευτυχίας, ξεκάθαρο, όσο γίνεται, χωρίς να μολύνουμε το χάρτη της

φαντασίας και το θάλαμο της καρδιάς μας…! Είναι η διακριτική διάθεση,

που σαν την αύρα της θάλασσας, μας βοηθά στην ανακαίνιση των

αγαπημένων μορφών της μνήμης.

                     Η ζωή μας απαιτεί ανάσες, χρώμα, χαμόγελο, ανατάσεις,

διαφυγές, θύλακες σκέψης και επικοινωνίας.  

                     Βέβαια το πλοίο όταν έρχεται φέρνει μαζί του και το δικό

σας κόσμο, πολύπλοκος στ΄αλήθεια , γεμάτος αντιφάσεις, τρανταχτές

συζητήσεις, απίστευτα πράματα, που το κύμα δεν τα σκεπάζει και το

αλάτι, τι παράξενο, χάνει τη νοστιμιά του!

                    Κι αυτά τα ίδια έτσι, αναστατώνουν και ξαναφεύγουν,

 για να ξανάρθουν πάλι το ίδιο…νέα, χωρίς ουσία, σημάδι, από καιρό

 πως κάτι έχει χαθεί. Να αυτή η ειλικρίνεια, η ευαισθησία.

                    Εδώ ακόμη, στην άγονη γραμμή, που τόσο κοντά τη

…νοιώθεις, με συντροφιά το βουητό του αέρα, την αντάρα της θάλασσας,

το πέταγμα των γλάρων, τ΄αγριολούλουδα των βράχων, αυτά  που μας 

τρέφουν είναι λίγα πράγματα, μα με πολλή  Ελπίδα…Εσάς?          

                      

                                                                             Ηλίας Τζωρτζόπουλος

                                                                                        Υπτγος ε.α.

Με αγάπη το αφιερώνω, ας μου

επιτραπεί, στους συναδέλφους

που υπηρέτησαν και υπηρετούν

στις άγονες γραμμές και γωνιές

της Πατρίδας μας. 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση