Αρτέμης Φανουργιάκης: «Η φιλοπατρία στην Ελλάδα ποτέ δε συγχωρέθηκε»

Ο Αρτέμης μιλάει για ανθρώπους που αγωνίζονται σα λυκόσχημοι αμνοί και έχουν ανάγκη από ένα soundtrack. «Άρα κάποιος δε πρέπει να τραγουδάει τους αγώνες αυτών των παιδιών;», ρωτάει ο ίδιος ρητορικά. Στόχος του μέσα από τα τραγούδια του είναι οι νέοι να ανοίξουν βιβλία του Περικλή Γιαννόπουλου ή του Φώτη Κόντογλου και να μείνει από αυτή την προσπάθεια.

Θεωρεί ότι μέσα από αυτή την προσπάθεια που κάνει με τους στίχους του κάτι θα μείνει, ακόμα κι αν κάποιοι τον βρίζουν διότι έτσι θα αναγκαστούν κάποιοι να μπουν στη διαδικασία να τον ακούσουν, άρα κάτι θα γεννηθεί μέσα από αυτό. Με τους στίχους του δεν κάνει επίγνωση γνώσεων αλλά σκοπός του είναι να γνωστοποιήσει τα πρότυπα, τους φωτεινούς οδοδείκτες όπως τους αποκαλεί. Υποστηρίζει ότι η παράδοση είναι μια ζώσα κατάσταση.

Ο Μέγας Αλέξανδρος είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας και τον ενοχλεί που οι Έλληνες απεμπολούν αυτό το σύμβολο την ώρα που τόσοι ξένοι λαοί προσπαθούν να βρουν μια ιστορική σύνδεση μαζί του. «Κάποια πράγματα που εμένα με κάνουν καλύτερο άνθρωπο απλώς τα μοιράζομαι, δεν κάνω προπαγάνδα, δεν με πληρώνει κάποιο ίδρυμα γιατί για αυτά που πιστεύουμε εμείς δεν υπάρχουν τέτοια ιδρύματα» δηλώνει ο ίδιος. Τονίζει πολύ σωστά πως όποιος θέλησε να κάνει καλό σε αυτή τη χώρα δεν το έκανε χωρίς κυρώσεις κι η φιλοπατρία είναι κάτι που στην Ελλάδα ποτέ δε συγχωρέθηκε.

Στα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας δηλώνει ότι βρίσκει την ψυχική του ανάπαυση και τα θεωρεί βασικά για την παιδεία μαζί με τα κλασικά κείμενα. Η μεταστροφή του έγινε όταν συνειδητοποίησε ότι είναι υπόλογος για κάθε ψυχή που μπορεί να επηρεάσει ως πρότυπο, αντιλήφθηκε δηλαδή την ευθύνη που έχει απέναντι στους νέους που ακούν τη μουσική του. Την παράνοια που υπάρχει γύρω μας προτείνει να την αντιμετωπίσουμε με μετάνοια όσο κι αν ο κόσμος αυτό το θεωρεί γραφικό.

«Έρχονται κάποιες στιγμές, που αγγίζει την τρέλα,

του μπαίνουν λογισμοί, ως και στη ζωή του να θέσει τέρμα.

Ώσπου μία μέρα, κολλάει στο εξώφυλλο ενός βιβλίου,

ήταν το Πάθη και Αρετές, του πατρός Παϊσίου!

Έρχεται σ’ επαφή με την αλήθεια, που ελευθερώνει,

νιώθει ελεύθερος, παρόλο που ειν’ στη φυλακή ακόμη!»

«Θάνατος πρῶτος, Ἀνάστασις δεύτερη!
Ποιοί εἶναι οἵ δεσμώτες καί ποιοί οἵ ἐλεύθεροι;
Θάνατος δεύτερος, Ἀνάστασις πρώτη!
Ποιοί ἐπιλέγουν τό φῶς,
ποιοί ἐπιλέγουν τά σκότη;»

«Η σύγχρονη διανόηση φέρνει σύγχυση και συσκότιση αντί να δίνει φώτιση
Είναι γεγονός πως τελούμε υπό κατοχή
Μας διοικούνε πολιτικοί με ομιχλώδη καταγωγή
Σκοτεινών κέντρων αποφάσεων υποτακτικοί
Οι δήθεν πνευματικοί ταγοί τηρούν μια ένοχη ανοχή
Όλα μας ωθούν προς μια νέα εποχή ζόφου
Η πτώση γίνεται συνώνυμο της προόδου
Δε μας θέλουν Έλληνες αλλά πολίτες του κόσμου
Βλέπεις, κιμάς ανθρώπου η ιδεολογία βολεύει τα παγκόσμια εξουσιαστικά ιερατεία
Τα οποία εξάγουν ένα μοντέλο και προσπαθούν να μας το επιβάλουν με το έτσι θέλω»

«Στούς σύγχρονους κονκισταδόρες εἶχαν ἐκχωρήσει τα πάντα,
μ’ ἀντάλλαγμα ἕνα καθρεφτάκι καί μία γυαλιστερή χάντρα,
καί ἐνῶ εἶχαν θαμπωθεῖ, μία δράκα ἀπό ἐξωνημένους,
ὕφαινε σιωπηρῶς καί ὑπογείως το σάβανο τοῦ Γένους!
Ἐλπίδα φυσικά δέν φαινότανε πουθενά στόν ὁρίζοντα,
ἀφοῦ μέ τη νεοταξική παιδεία πού παρεῖχε το σύστημα,
παρήγοντο μόνο ἡττημένα μυαλά καί νέο-γενίτσαροι,
κοινῶς ἄτομα πού μισούσανε τήν ἴδια τους τήν ὕπαρξη!
Δέν ὑπῆρχε ἕνας καθηγητής, ὅπως ὁ Ἰωάννης Συκουτρής,
γιά νά διδάξει ἐκ νέου τόν «ἡρωικόν τρόπο ζωῆς».»

πηγη